Op het vuur: NY-Clumsy style meatballs ’n spaghetti

“Go West”, wisten de Pet Shop Boys al begin jaren negentig, toen de Rode Duivels nog tegen een bal konden stampen en Justin Bieber niets meer was dan een iets sneller kloppend hartje was bij moeder Bieber. Het heeft eventjes geduurd, maar ondertussen is ook die kogel door de kerk: Clumsy en Mrs. Teaspoon trekken de grote plas over. New York, we komen eraan!

Om alvast in de sfeer te komen, stond deze klassieker op tafel. Klassieker toch voor iemand als Clumsy die opgroeide met maffiafilms waar la mama op zondag de godfather en z’n capo’s ‘mietboals ’n spughe’i’ serveren. Nog zo’n televisionele herinnering aan het gerecht komt uit een film – maar hoe heette die ook al weer? – over twee Italiaanse broers die hun kans wagen in het beloofde land en in NY een Italiaans restaurant openen. Alleen blijkt niemand in de States geïnteresseerd in hun authentieke keuken en krijgen ze – tot grote frustratie van de kok – steeds de vraag naar “real italian food, meatballs ’n spaghetti, you know?”. Heerlijk filmpje in mijn herinnering.

Nodig voor 2 oceaanstomers:

250 gram pasta (in dit geval cappellini)

1 fijngesneden sjalotje

1 teentje look

2 italiaanse chipolata’s

1 blik tomaten in blokjes

rode wijn azijn

handvol verse basilicum

zachte ricotta

chili, oregano, tijm, peper en zout

Zet een ruime pan water op voor de pasta. Stoof ondertussen de sjalot en look in wat olijfolie. Voeg de kruiden en tomaten toe. Als de tomaten saus kookt, giet je er een geutje azijn bij en laat je rustig verder pruttelen. Ondertussen nijp je het vlees uit de chipolata’s en draai je er balletjes van. Braad deze aan in een pas. Als ze goed bruin zijn, kan je de tomatensaus toevoegen. Ondertussen is ook je pasta gaar. Giet deze af en pleur er de saus over. Afwerken met verse basilicum en wat zachte ricotta.

Op het vuur: Rice, Rice, Baby…

Eerst en vooral mijn excuses voor de uitzonderlijk mottige titel. Echt waar. Het spijt me. Ik zal het nooit meer doen. Maar voor een keer vond ik ‘m wel lachen. Bon, een pilav. Geen idee wat het betekent of waar het vandaan komt. Iedereen met weergaloze argumenten, is welkom in de comments. Wikipedialinks zijn dan weer minder gewenst.

Het was in elk geval een lekkere bak moet ik zeggen. Weliswaar gemaakt met ander gehakt, wegens iemand aan tafel die niet wild staat van lamsvlees maar desalniettemin geslaagd. Eenvoudig om maken al moet je wel wat ingrediënten in je kast zitten hebben. Aan de andere kant: een uitgebreid kruidenrekje is altijd handig meegenomen. Met mijn excuses ook voor de niet bepaald haarscherpe foto’s. Op het schermpje van zo’n Aifoon ziet het er beter uit…

Nodig voor vier smulpapen (Naar: LEANNE KITCHEN, De slager, 2008)

1 grote aubergine, in blokjes van 1 cm

125 ml olijfolie

1 grote ui, gesnipperd

1/2 theelepel kaneel

1 theelepel komijn

1/2 theelepel korianderzaak

300 gram witte rijst

500 ml kippen- of groentenbouillon

2 tomaten in partjes

3 eetlepels pistachenoten, geroosterd

2 eetlepels rozijnen, geweld in warm water

2 eetlepels fijngehakte koriander

Voor het vlees:

500 gram lamsgehakt

1/2 theelepel piment

1/2 theelepel kaneel

1 theelepel komijn

1/2 theelepel korianderzaad gemalen

2 eetlepels olijfolie

Meng alle ingedriënten voor het vlees en maak ballekes. Bak deze in een pan. Snijd ondertussen de aubergine in blokjes van 1 cm en bak ook die. Haal de aubergine uit de pan en stoof de ui tot die glazig is. Voeg dan de kruiden en de rijst toe. Laat alles even bakken en voeg dan de bouillon toe aan de pan. Laat zonder deksel koken tot de rijst gaar is. Roer de aubergines, pistachenoten, rozijnen en balletjes onder de warme rijst en laat even mee opwarmen. Serveren met versgesneden koriander en de stukjes tomaat die je kort in een pan kan aanbakken. Yummietummy. Sorry. ik had beloofd dat nooit meer te doen.

Op het vuur: Chili con carne, baby!

Vandaag gelezen: ‘Belgen eten minder vlees’. Los van de ethische en ecologische betekenissen van het bericht deed het me toch even denken aan hoe het eigenlijk bij ons zat. Eten wij minder vlees? Ik denk het niet, nee. Eten we verstandiger vlees? Ik hoop het. Vlees van hier, vlees dat niet de halve aardbol rondreisde. En niet elke dag hetzelfde. Dat zeker. Een week lang entrecotekes van een witblauwke zou ook maar gaan tegen steken. Alhoewel…

Maar we dwalen af. Vlees dus. Lekker en indien een weinig verstandig gekozen ook nog gezond voor jezelf én de planeet. En in deze wintermaanden (sorry, het receptje zit al een tijd te wachten) kan een stevige vleesmaaltijd fameus deugd doen. En dat moet niet altijd moeilijk zijn. En als je er een beetje tijd en liefde insteekt is ie zelfs ronduit verrukkelijk. Het geheim? Vers geroosterde paprika’s. Ja, het is een weinig gedoe. Maar eens je ze zelf gemaakt en geproefd hebt, wil je z’n gepotte broertjes nooit meer op je bord. Ohja, voor de drukbezette mensen: dit is er eentje zonder afwas. 1 pot. That’s it.

Nodig voor 4 wintermagen:

100 gram spek in blokjes

250 gram gehakt (varkens-rund)

1 grote ajuin in ringen gesneden

1 fijngehak teentje look

1 (of zoveel je wil of aankan) rode pepertjes, fijngesneden

150 gram rode bonen (uit blik als je wil, vers geweekt als je tijd hebt. Gebruik je bonen uit blik, best even afspoelen)

2 blikken tomatenblokjes

1 glas rode wijn

2 paprika’s

Fijngesneden bladpeterselie

Zure room en ingelegde groene pepers voor de garnering

Kruiden: ik gebruik een mengseltje uit de winkel met cacao, chili en kaneel. Wreed lekker. Je kan evengoed deze drie er naar smaak bij doen. Schrik niet van de cacao want het is miljaarde goed!

Recept:

Rooster de paprika’s: snij ze in 3 en leg ze met de velkant naar boven onder de grill tot ze zwart zien. Haal ze dan uit de oven en laat ze even afkoelen in een plastic zak. Daarna kan je het vel makkelijk van de paprika’s halen. Snij ze in reepjes en hou ze klaar. Deze gaan op het eind terug in je potje.

Bak het spek en het gehakt in wat vetstof tot ze bruin zien. Draai het vuur lager en voeg de ui, look en pepertjes toe. Als deze glazig zijn, blus je alles met de wijn. Eens de alcohol verdampt is, mag je er de tomaten bij doen. Nu kan je kruiden naar smaak. Wat meer of minder chili, een snuifje kaneel en cacaopoeder, peper en zout. Laat alles nu wat pruttelen en voeg na ongeveer 10 minuten de bonen en de paprika toe. Afwerken met peterselie en serveren met een dot zure room en een groen pepertje als dat je ding is. Smakelijk!

Is getekend: The Clumsy Chef

Op het vuur: Varkensblanquette met courgette en cashewnoten

Een gelukkig nieuwjaar! En een zalig Pasen. En alvast een gelukkig verjaardag ook. Het nieuwe jaar bracht bij ons wat keukenmateriaal en een vernieuwde internetverbinding die ervoor zorgt dat we nu niet langer zitten te bevriezen achter onze pc. Dat bracht dan weer met zich mee dat we nu eens rustig konden kijken wat voor foto’s wij nog achter de hand hadden van de afgelopen maanden. En wat bleek: we hebben tijdens de zomer blijkbaar niet slecht gegeten.

Wat vinden jullie bijvoorbeeld hier van? De echte fans herinneren zich zeker nog dat we courgettes hadden in den hof deze zomer. Wel, die werden ook voor dit gerecht vakkundig versneden en opgesmikkeld.

Varkensvlees is een herontdekking van jewelste geweest. Het is relatief goedkoop en als je het goed maakt, fantastisch lekker. Dit recept komt uit een boekje met enkel recepten met stukken van het zwierige zwijntje en begint met enkele weetjes over varkensvlees: zo blijkt dat het helemaal niet vet is, goed is voor de cholesterol en nog een hoop meer leuke weetjes. De cashewnoten en spaanse peper tenslotte geven het gerecht een exotische toets die ervoor zorgt dat het toch nog redelijk speciaal uit de hoek kan komen. Dit recept was een instant hit, het kreeg nog geen bis-ronde maar nu we deze foto’s terugzien denk ik dat er deze zomer toch opnieuw courgetten in de tuin gaan staan.

Nodige voor vier varkens: (VERONIQUE & MICHEL DE MEYER, Varkensvlees verrassend veelzijdige recepten, 2007)

1 ui

1 spaanse peper

2 courgettes

600 gram varkensblanquette

boter

1 dl sherry (bij gebrek daaraan, gebruikte ik witte porto)

1 eetlepel sojasaus

peper

cayennepeper

75 gram cashewnoten

Pel de ui en snipper hem fijn. Snijd het pepertje doormidden, verwijder de zaadjes en snipper het fijn, snij de courgettes in plakjes

Bak het varkensvlees aan in de boter.

Voeg de sherry, ui en het pepertje toe.

Breng verder op smaak met sojasaus, peper en cayennepeper.

Dek af en laat 15 minuten garen.

Doe er de courgetteplakjes en cashewnoten bij.

Dek af en laat nog tien minuten verder garen.

Goed heet opdienen en smullen maar!

Snuifsensatie

één twee drie. klik. snuif. en     aaaaah wieeeee mmmmmm. sinterklaas is er niets tegen.
de chocolade wordt tot in je hersenen gezogen. fantastisch!

Op het vuur: Paling à la Normande

Kent u Rick Stein? Een ietwat pedante oudere man die al eens met een boot door Frankrijk vaart en overal z’n hondje mist dat op eerdere tripjes met de wagen wel mee kon. Tijdens die boottrip mijmert hij een stuk weg over hoe fijn het wel niet is, zo in la douce France waar iedereen rustig is en het eten zo fijn. De man houdt zich dan ook ver van de Place de l’étoile waar al die rustige Fransozen elkaar ei zo na naar het leven staan met hun rustig tuffende Renaultjes en vredig optrekkende Peugeots.

Ben ik trouwens de enige die de Franse keuken rijkelijk overroepen vindt? Echt waar, je moet eens proberen om op een gewone dag ergens in Frankrijk iets lekkers te vreten te krijgen zonder op je iPhone de dichtsbijzijnde handelaar in essentiële lichaamsdelen op te zoeken. Vettige worsten, grootkeukenprul, een schrijnend gebrek aan lekkere drank en door de band de vriendelijkste bediening die je vindt ter wereld indien je wereld zich beperkt tot voetbalcantines in donkere Engelse voorsteden.

Nu, het moet van ergens komen want terwijl ik in Franse wegrestaurants soms amper het verschil merk tussen het toilet en het buffet, loopt Rick Stein in één van z’n uitstapjes binnen in een truckstop waar ze deze paling serveren. Hij voldoet aan alle Clumsy vereisten voor een ideale maaltijd: vers materiaal, niet teveel potten of pannen en toch een gezellige hoek af. Wil je het zelf ook eens proberen, wacht dan niet meer te lang: de slangenvis is nog tot eind september in seizoen.

Genoeg voor 2 vingerlikkers:

– 2 palingen, gekuist en in stukken gesneden van ongeveer 3 à 4 centimeter

– 20 cl room

– Normandische cider (probeer goede te vinden, het is de moeite waard. Iemand uit uw uitgebreide kennissenkring kwam het laatste jaar wel eens in Normandië toch?)

– boter

– peterselie

– peper en zout

– visfond (Leve Magimix!)

– brood om te soppen

Zet een ruime pan op het vuur en smelt er de boter in. Bak de paling met wat peper en zout. Haal de paling na enkele minuutjes uit de pan en zet opzij. Giet een half glas cider in de pan en krab de restjes aangebakken paling los. Als de alcohol verdampt is giet je er de room en de visfond bij. Laat op een hoog vuur verder inkoken. Doe er tenslotte de paling terug bij om warm te worden en besprenkel ruim met verse fijngesneden peterselie. Serveren met brood om te soppen en een doekje voor de vingers want het is heerlijk smossen. Een licht slaatje met kappertjes, tomaatjes aangemaakt met wat olijfolie, peper, zout en ciderazijn maakt het plaatje compleet…

Tussendoor: het kieken was eerst

Wat was er eerst: de kip of het ei? Duizenden filosofen – al dan niet van het toogsoort – braken er hun hoofd, nek en wie weet wat nog meer over maar wij, ten huize Clumsy hebben proefondervindelijk de test uitgevoerd. En het kieken was er eerst. Geen eieren te bespeuren toen er geen kiekerens waren maar sinds de komst van Yvonne en Yvette (ik weet begot niet meer wie wie is…) ligt er dagelijks een vers ei in het hok. Kip vs.  ei: 1-0.

Om maar te zeggen dat we kiekens hebben en vanaf heden kunnen genieten van een very fresh tikkeneiken in de meurnink! En het eerste was zelfs een specialleke want zie eens wat er lag te sudderen nadat we ons eerste ei in de pan flikkerden…

Hoera en hoezee, een dubbele dooier. Allez, het smaakte niet anders dan een ander kakelvers gelegd ei. Nu nog wachten op de kippensoep zie…

Op het vuur: Drie doordeweekse gangen

Het is niet omdat het ‘werkensdag’ is, dat een mens niet gezellig en uitgebreid mag smikkelen. Niets mis met een culinaire verwenbeurt gewoon omdat je er zin in hebt. Gewoon zorgen dat er niet teveel afwas bij komt kijken, niets anderhalf uur in de oven moet en je houdt meer dan genoeg tijd over om te genieten van wat quality-time met de kids, een momentje alleen met een goed boek of een uitgebreide sessie bedgymnastiek. Je kan ook natuurlijk gewoon afstemmen op VT4, maar een mens is niet altijd even goed gek.

Enfin, genoeg rond de pot gedraaid, tijd om in de potten te graaien (sorry, wou deze buitenkans tot slechte woordspelletjes niet laten liggen).

Voorgerecht: gegrilde sardientjes 

Waarschijnlijk de eenvoudigste vis ter wereld. Gewoon inkepingen in maken, bestrooien met peper en zout en enkele minuutjes op een grill leggen. Serveren op enkele blaadjes sla met wat tomaten en brood. Ook lekker met een stukje citroen ernaast.

Hoofdgerecht: pasta met courgette

Neem 1 courgette per 2 personen, haal er de zaadjes uit en snij in blokjes. Bruin bakken in wat olijfolie en apart zetten.  Breng nu je pasta aan de kook. Stoof ondertussen een sjalotje en een gehakt teentje look in weinig olijfolie. Voeg een klein handje vol pijnboompitten toe en laat die bruin worden. Voer er vervolgens 2 ansjovisfilets aan toe, kruid met peper (zout heb je normaal niet nodig hiervoor) en dan kunnen de courgetteblokjes terug bij. Tenslotte een groot handvol fijngesneden basilicum en je hebt een lekkere saus voor bij de pasta. Afwerken met wat geraspte parmezan.

Dessert: vannille-ijs met ananas en munt

Neem een ananas, snij ‘m in stukken. Neem een handvol muntblaadjes en hak die ruw. Roer door elkaar met een lepel fijne suiker. Serveren met een bolleke crème.

Et voila: drie gangen in niet meer dan een kwartier tijd. Op restaurant draaien ze er u een fameuze kloot voor af, thuis gaat het een stuk sneller.

Op het vuur: Tuinvis met courgettes en couscous

Behalve een keuken hebben we sinds kort ook een tuin! En aangezien die niet eens zo heel klein is, hebben we er zelfs een moestuin in gemaakt. Helaas zijn onze groene vingers al zo klunzig als Clumsy’s keukenstoten. Gevolg: een woekerende pompoenplant, 1 aubergine, 3 tomaten en vreemd gevormde radijsjes. Nu, geen paniek: de pompoenen zelf zien er smakelijk uit, die tomaten proberen we volgend jaar eens opnieuw en nu we weten hoeveel vruchten elke plant zo ongeveer draagt, kunnen we dat ook inplannen.

Wel goed gelukt: courgettes! Heerlijk groen en sappig. Gewoon fantastisch om tijdens het koken even de tuin in te stappen met een mesje en terug te keren met een verse courgette die meteen het eten in gaat. Onze twee courgetteplantjes zorgen er natuurlijk wel voor dat ons repertorium aan courgettereceptjes aangenaam wordt uitgebreid.

Ook plezant aan een tuin: je kan buiten eten. Maar nog veel plezanter: buiten koken! En niet zomaar bbq’en maar echt in den hof aan de stoof staan met het kampeermateriaal, 1 pot, 1 pan en een lepel. Zon aan, Duvel in glas en voetjes in het gras. Clumsy trekt erop uit!

Nodig voor 2 buitenmensjes:

1 ui

2 teentjes look

1 blik tomaten

1 glas groentenbouillon

1 courgette

2 wortelen

150 gram zalmfilet

150 gram witvisfilet (wij gebruikten pangasiusfilet)

tiental garnalen

1 el Ras El Hanout (een Marokkaanse kruidenmengeling)

olijfolie

peper en zout

Voor de couscous:

couscous

water

boter

Snipper de ajuin en look. Schil de wortelen en snij ze in kleine stukjes. Doe hetzelfde met de courgettes. Het moet niet, maar ik doe er graag de pitjes uit. De vis snij je in dobbelsteentjes, de garnalen pel je als je er zin in hebt. Stoof de ui en look voorzichtig aan en doe er dan de Ras el Hanout, tomaten en de bouillon bij. Doe er ook de worteltjes bij, kruid met peper en zout, draai het vuur omhoog en laat inkoken. Zodra de saus wat dikker is, voeg er dan de courgettes bij en tenslotte de laatste vijf minuutjes de vis.

Ondertussen maak je de couscous: 1 glas water aan de kook brengen, de pot van het vuur halen, 1 glas couscous en een klontje boter toevoegen en vijf minuten laten wellen. Klaar is kees!

Op het vuur: scampi à la spyggie

Laat mij eens iets vertellen over Wim: trotse papa van twee flinke dochters, eigenaar van een gezellig buikske (dixit zijn aanstaande vrouw, die ons waarschuwde voor de eerste kennismaking), actief in de muziekbusiness en vriendelijk genoeg om dit recept met ons te delen.

Een tijdje terug kwam hij te weten van het bestaan van deze blog, al dan niet toevallig tijdens het smakelijk verorberen van een dampend bord pasta afkomstig uit z’n bloedeigen keuken. Dat hij daar niet bepaald een kluns was, was al na de eerste hap duidelijk geweest. Maar toen bleek dat de toch wel voortreffelijke bolognaise niet z’n plat préferé was. “Wat dan wel?”, wilde de immer curiezig geneuzde  natuurlijk weten. Wel dames en heren: dit.

En voorwaar: dit is een toppertje! Een smeuïge pasta, ideaal voor een zomeravond na een lange fietstocht of wandeling. Uit respect voor de ontwerper dezes, heb ik het recept nagenoeg onveranderd gelaten. Alleen wat chili toegevoegd, maar dat is dus louter optioneel. Wim, aan jou het woord!

“Clumsy!

Eindelijk is het zover!!!

Ht receptje van ‘spyggies scampi’

Ingrediënten voor 2 personen:

20-tal gepelde reuze scampi’s (voor hongerige apen als jij, mag het wat meer zijn)

1 grote ajuin

2 teentjes knoflook

50 gr gerookte spekblokjes

een ferme scheut droge witte wijn (de rest van de fles maak je bij het eten soldaat)

1 klein blikje tomatenpuree

4 tros-tomaten

200 ml room

cayennepeper  (Clumsy zelf heeft er ook nog  een miniatuur snuif chilipoeder bij gedaan, nvdr)

een bosje verse dille

peper / zout

olijfolie

200 gr groene tagliatelli (zie opmerking van de scampi’s : reuzenverslinders…)

Hoe maak ik het klaar:

Snipper de look heel fijn, de ajuin grof en pel de tomaten (voor de leken: snij een klein ‘kruis’ in het vel aan de onderkant van de tomaat, dompel de tomaten 20 sec in kokend water en laat de tomaten afschrikken in koud water) en snij ze in kleine blokjes van 5mm op 5mm. Snipper de dille, hou enkele takjes over voor de garnituur.

Laat de tagliatelli ‘al dente’ koken terwijl je aan de scampi begint. Verhit ruim olijfolie in een wok voeg er de spekblokjes aan toe. Laat die op een hoog vuur krokant fruiten, zet daarna het vuur middelmatig en voeg er de gesnipperde look aan toe. Zorg dat de look niet verbrandt! Voeg er de scampi bij, kruid ze royaal met cayennepeper (en chilipoeder, nvdr) en laat ze in 1 minuut aan beide zijden roze bakken. De scampi moeten alleen een kleurtje krijgen, ze mogen nog niet gaar zijn! Haal de scampi terug uit de wok en zet apart. De look en het spek blijven dus in de pan! Voeg er de gesnipperde ui bij en laat die glazig worden. Voeg er een klein blikje tomatenpuree bij en laat die even mee fruiten. Blus dit alles met een flinke scheut witte wijn en laat voor de helft inkoken. Voeg er dan de scampi terug aan toe, en ook de tomatenstukjes. Doe er royaal dille bij en kruid af met peper en zout. Voeg er wat room bij en laat op een klein vuurtje pruttelen tot de sampi gaar zijn, tegen dan zijn de tomatenstukjes ook beetgaar. Schep een portie tagliatelli in een groot diep bord doe er een ferme ‘kwak’ van de scami-saus bovenop en werk af met enkele takjes dille. Smakelijk!”

 

PS: Dit is voorlopig de laatste pasta met scampi’s of zeevruchten… ’t Is hier anders altijd van tzelfde.